دستاوردها چه خواهند شد؟

در میان وبلاگهای بسیاری که می خوانم ، به وبلاگ دیرتش باد نتنها علاقه ویژه ای دارم بلکه گاهی هم بدان غبطه می خورم.

آقای شعرانی کاری کرده کارستان! جهانی کردن روستایی دور افتاده با بضاعت مالی اندک تنها از آدمهای خلاق و خوش ذوق بر می آید.
این مصداق همان جمله مدیریتی است که می گوید: روزانه هزاران سیب بر زمین می افتد، اما مهم اینست که نگاه نیوتنی داشته باشید!

امروز یادداشت سوم تیر آقای شعرانی را که خواندم و دیدم که نوشته خداحافظ مدرسه کالو....

نگران شدم، نه برای آقای شعرانی که برای دستاورد او. مدرسه کالو ، در آینده چه را تجربه خواهد کرد؟ تلخ است که بگویم فرهنگ کاری ما بگونه ای شکل گرفته که در حفظ دستاوردهایی که برایمان به میراث گذاشته اند ، خوش سلیقه نیستیم.

از صمیم قلب آرزو می کنم آقای شعرانی تجربه ای را که دو بار داشته ام، هرگز تجربه نکند و یا اینکه آنقدر روح بلندی داشته باشد که هرگز پشت سرش را هم نگاه نکند!