من واژه قهرمانان خاموش را دوست دارم . چون جوامع بشری در دل خود قهرمانان خاموشی را پرورش می دهند که بیشترین زحمات را می کشند و کمترین ادعاها را دارند.
روزی در جشن بازنشستگی کارکنان شرکت به خانواده آنها گفتم که باید از روز بعد همواره آیت ذهن تک تک شما باشد که پدران زحمتکش شما قهرمانان خاموشی بوده اند که سالها با فراز و نشیبهای زیادی دست و پنجه نرم کرده اند و اکنون به دوره ای از عمر خود پا می گذارند که وقت به فراموشی سپردن ناملایمات دیروز است. مردانی که در شرایط سخت کاری خوزستان و توی بحبوحه های زمانی مختلف از جمله دوران سخت کار در زمان جنگ تحمیلی نگذاشتند چرخهای کارخانه از حرکت باز به ایستد و شاید هیچ کس حتی خدا قوت هم به آنها نگفت. حداقل شما همسران و فرزندان این قهرمانان خاموش مسیر پیشرو را بر آنان گوارا سازید.
در جایی دیگر در جمع پرسنل شرکتی گفته ام که نیروی انسانی در سازمانها سرمایه نیست. بلکه نیروی انسانی شایسته در سازمانها سرمایه است. یعنی همان قهرمانا خاموشی که بی هیچ ادعایی صمیمانه تلاش می کنند تا سازمانشان در مسیر تعالی قرار گیرد.
دو بیت زیر شاید آبی باشد بر آتش نامهربانی هایی که افراد چاپلوس و تنبل سازمانها ایجاد می کنند:
ای همه گفته هیچ ناکرده هیچ ناکرده ادعا کرده
راه با پای دیگران چو جرس رفته و پر صدا فضا کرده
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر