درحالی که بسیاری از جوامع و ملتها در لابلای تاریخ و دین و فرهنگ خود بسختی بدنبال الگو می گردند.
ما به ثروتی بی پابان از داشته های مذهبی و ملی تکیه داده ایم. داشته هایی که یکی از آنها می تواند مایه ای از تحول و تعالی جامعه ای باشد.
قضاوت در باره اینکه چقدر در میراث داری و خوشه چینی باهنریم را به دیگران می سپاریم و فقط از خداوند می خواهم که ما را یاری رساند تا بتوانیم معرفت بزرگانی چون حضرت علی علیه السلام را در قلب و وجود خود نهادینه سازیم.
شاید اکنون بیش از هر زمان دیگر ما در جستجوی قهرمان واقعی می گریدیم، بدنبال کسانی می گردیم که ما را به سطوح کیفی بالاتر برسانند.کسانی که قهرمانهای خاموش و اما استوار جامعه ما هستند. اینها در محل کار، در بطن زندگی و هر جا که عرصه مجال ماست یافت می شوند. کسانی که با نجابت می کوشند تا ایران آباد و سربلندتر از گذشته باشد.
فراموش نکنیم که پدران ما از خیل همان قهرمانان خاموشی هستند که برای ایرانی آباد و سربلند کوشیده اند.
چه غروری دارد که ورد زبانمان باشد: پدر من، قهرمان من.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر