با سهیل رضایی عزیز تلفنی گپ می زدم که در لابلای صحبته اشاره به تفاوت سازمانهای برونگرا و سازمانهای درونگرا داشت. ظاهرا در اینخصوص کتابی هم در آستانه انتشار دارد.
من عمیقا هر دو نوع این سازمانها را درک کرده ام. سازمانهایی که از تعاملات بیرونی محدودی برخوردارند. نظیر تولید کنندگان مواد اولیه یا شرکتهای سرمایه گذاری عموما دارای تعداد محدودی سهامدار، مشتری و ... می باشند و عمدتا فعالیت آنها متمرکز بر ارتباط گیری با اشخاص محدود و موثر بر کسب و کارشان می باشد.این سازمانها بیشتر بر روی کیفیت درون سازمان خود و همان گروه محدود مرتبطین متمرکز می شوند. این سازمانها سازمانهای درونگرا می باشند.
اما سازمانهایی که تعداد زیادی سهامدار دارند، خدمات و محصولاتشان طیف گسترده ای از مشتریان را در برمی گیرد، نام تجاری یا برندشان در بازار بر سر زبانهاست و برای سرو سامان دادن به کسب و کارشان باید گستره ای از تعاملات را در دستور کار داشته باشند، اینها سازمانهای برونگرا می باشند.در این سازمانها مدیران ارشد با حجم زیادی از کارها و تعاملات رو برو هستند. حتی یک تماس تلفنی را هم نباید از دست بدهند!
توضیح: این پست را از طریق ایمیل در وبلاگ درج کرده ام.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر