بچه ها رهیبران آنیده جهان هستند. اما متاسفانه ما در حال حاضر داریم مشکلات پیچیده تر و ناگوارتری را برایشان به ارث می گذاریم.
بچه ها جماعتی هستند که دائما در حال استثمار ما بزرگترها( اولیائشان) هستند. به آنها زور می گوییم که چه کنند و چه نکنند. خیلی وقتها هم تمایلاتمان را در پس ملاحظات پرورش به ناروا به خورد بچه ها می دهیم.
گاهی هم متاسفانه مدرسه ها و معلم ها به زور آزمایی با بچه ها می پردازند. این بچه های معصوم هم خیلی وقتها نمی دانند که جه باید انجام دهند!
این ویدئو را حتما ببینید تا با دنیای این بچه های نسل امروز بیشترا آشنا شوید!
بچه ها جماعتی هستند که دائما در حال استثمار ما بزرگترها( اولیائشان) هستند. به آنها زور می گوییم که چه کنند و چه نکنند. خیلی وقتها هم تمایلاتمان را در پس ملاحظات پرورش به ناروا به خورد بچه ها می دهیم.
گاهی هم متاسفانه مدرسه ها و معلم ها به زور آزمایی با بچه ها می پردازند. این بچه های معصوم هم خیلی وقتها نمی دانند که جه باید انجام دهند!
این ویدئو را حتما ببینید تا با دنیای این بچه های نسل امروز بیشترا آشنا شوید!
۱ نظر:
من یادم هست که کوچکتر که بودیم کارتونی از تلویزیون پخش می شد به نام پدر بزرگ فسقلی، فسقلی همیشه گله داشت که یه پدر بزرگ بزرگ داره که بهترین پدر بزرگ دنیاست. اما دائم بهش می گه این کارو بکن، اون کارو نکن، اینو بردار، اونو برندار، اینو بشور، اونو نشور، . . .
این دوران به نوعی شخصیت "والد" ما رو شکل می ده یعنی پدر، مادر یا هر کس که سرپرستی ما رو به عهده داره نقش مهمی بازی می کنه. می تونه باعث شکوفایی استعدادها، اعتماد به نفس . . . باشه. یا به عبارتی والد ما تشکیل شده از بایدها و نبایدها.
شدت این نوع برخورد و قوی بودن والد ما بعد کودک شخصیت ما رو تضعیف می کنه و در شرایط بحرانی تر باعث وارد شده زخم های عاطفی در ما شده و در بعضی مواقع این زخم ها تبدیل به دمل های چرکین می شه که اون وقته که هر دستی به این تاول های بخوره و یا لمس بشه ما دست روی تاول های دیگران گذاشته و می شه همین دنیایی که الان داریم توش زندگی می کنیم. هر کسی توش دقیق بشه مصداق های خیلی بارزی رو می تونه پیدا کنه.
اما اگر بین شخصیت والد و کودک تعادل برقرار بشه بعد دیگر شخصیت که بالغ هستش ظاهر می شه که بهترین حالت هستش.
ارسال یک نظر