نا امنی شغلی

با یکی از دوستان صحبت می کردم و می گفت در شرکتهایی که رابطه کاریشان با پرسنل از طریق قراردادهای چند ماهه یا یکساله منعقد و تعریف می شود . برای پرسنل نا امنی شغلی مایه نگرانی استو


من با این نگاه به کلی مخالفم و عمیقا معتقدم مهمترین عامل موثر بر امنیت و ثبات شاغل ، کیفیت کار خود اوست.


شخصا فکر می کنم در این شرکتها مدیران باید این حالتها را به اعتبار بشناسند و درنظر بگیرند:

1. برخی پرسنل هستند که صمیمانه در خدمت تحقق اهداف شرکتند، در جای مناسب قرار دارند و جضورشان برای شرکت سودمند است.       در این شرایط این افراد مناسب است، قراردادشان یکساله منغقد گردد، در مسئولیتهای مهمتر بکار گرفته شوند، با آنها تبادل نظر شود، دوره های آموزشی بیشتری را ببینند و از مشوقها هم در مورد آنها استفاده شود، مشوقهایی مثل اعزام به سفرهای خارجی آموزشی یا پاداشهای مالی.
2. برخی از پرسنل وظایف روزانه خود را انجام می دهند، در امورات شرکت مانعی ایجاد نمی کنند ، اما در حدی هم که به آنها گفته می شود بیشتر گام بر نمی دارند. اینان عموما رفتاری خنثی دارند.               در این مورد بنظرم انعقاد قرارداد یکساله بلامانع است ولی باید آنها را از حالت خنثی به حال فعال میل داد. در این مورد جابجایی افراد می تواند روش مناسبی باشد. سایر سیاستهای تشویقی هم موثر می افتد.
3. برخی افراد  کارشان خوب است ، صاحب تخصص هستند ، اما تبعیت سازمانی پایینی دارند. یعنی یا کارگروهی نمی کنند، یا با همکاران و مافوق خود درگیر می شوند.         در این مورد باید به آنها تذکر و فرصت داد، تذکر باید از سوی مقام مافوق صادر شود . یعنی به فرد گفته شود که ما از تو چه انتظاری داریم، ای مشکل و ضعف تو چیست. فرصت هم از طریق انعقاد قرارداد در دوره ای کمتر از یکسال تبیین می شود که فرد بداند باید خود را اصلاح کند.
4. برخی افراد کارشان را در حد قابل قبولی انجام میدهند، اما با سیاستهای شرکت یا سلیقه مدیر ارشد سازمان همخوانی ندارند.          در این موارد باید اشتغال این افراد با ریسک مواجه نشود، قراداد یکساله برقرار شود،  فرد محترمانه در وظیفه ای دیگر بکار گرفته شود.
5. برخی افراد علاقمند به کاری که می کنند نیستند و کارشان را بلد نمی باشند.               این افراد باید از آن سازمان جداشوند. چون اشتباه آمده اند. 
6. برخی افراد تخلف محرز و جدی می کنند.               چه کارشان را بلدند، چه بلد نیستند . چه کم تجربه اند چه با تجربه ، باید اخراج شوند. بدون تردید و درنگ.

با توچه به موارد فوق بنطرم می رسد نا امنی شغلی نباید برای افراد صادق، کوشا و علاقمند به پیشرفت نگران کننده باشد.

من هرچه فکر می کنم، غیر از یک مورد ، مورد ی به یاد نمی آورم که با کسی غیر از موارد فوق رفتار کرده باشم یا اینکه بتوان به شقوق فوق مواردی را اضافه کرد.
در آن یک مورد هم متاسفانه رابطه کاریمان را با فردی که از نظر تسلط به کار خوب و با تجربه می باشد، قرارداد را ادامه ندادیم، آنهم به دلیل اینکه اولا، خودش را درگیر ماجرایی نموده بود که به او ربط کاری  پیدا نمی کرد و موضوع را تبعی نمود. ثانیا  آن شغل  از تخصص بالایی برخوردار نبود که ما گرفتار شویم. اگر غیر از این بود حتما تامل می کردیم.