PAP و VSAT دو مجوزی است که سال 1383 وزارت مخابرات به شرکتهای بخش خصوصی و صاحب صلاحیت اعطا نمود . اولی مجوز ارائه خدمات اینترنت پر سرعت می باشد و دومی مجوزی است که از طریق ارتباط ماهواره ای میتوان برای سازمانهای با پراکندگی نقطه ای و بدون بستر مخابراتی زمینی می توان از طریق ارتباط با ماهواره به انتقال دیتا ، صوت و تصویر اقدام نمود.
آن سالها من رئیس هیات مدیره داتک بودم و تازه مجوز PAP را دریافت کرده بودیم و از طریق منابعی که به عنوان نماینده سهامدار عمده در اختیار شرکت قرار داده بودم ، غیر از سپردن وثایق لازم برای دریافت ضمانتنامه بانکی و ... کلی هم منابع برای سرمایه گذاری برای خرید تجهیزات خطوط ADSL و بعدها شبکه WIRELESS صرف کرده بودیم. بنابراین طبیعی بود که سرنوشت پروژه را با دقت پیگیری می کردم.
در این اثنا رقابت بر سر بدست آوردن VSAT آغاز شده بود و مطالعات ما نشان می داد کلی منابع لازم است تا برای دریافت مجوز و بعد از آن خرید و سرمایه گذاری در تجهیزات صرف شود. جمع بندی من این بود که داتک در آن سال آمادگی هضم و اجرای یک پروژه دیگر را ندارد و علیرغم اینکه وا قعا با محدودیت در سرمایه گذاری مواجه نبودیم با اخذ مجوز VSAT مخالفت کردم. یادم می آید آقای مهندس فریبرز نژاد دادگر که در آن موقع از مدیران ما بود، به شذت اصرار می نمود که من دارم اشتباه می کنم!
الان پس از سالها بازهم معتقدم تصمیم آن زمانم درست بوده است.
امروز با یکی از شرکتهای صاحب مجوز VSAT جلسه داشتم ، در خلال جلسه خاطرات فوق را مرور می کردم و باید اضافه کنم که یک نکته جدید هم در تفاوت این دو مجوز اینست که ( البته در آن زمان به آن اشراف نداشتم) اولی از نوع B2C هست یعنی شما دائم با انبوه مشتریان در تماس هستید ولی VSAT از نوع B2B است یعنی فروش به شرکتها و سازمانها در دستور کار است.و واقعا این دو نوع از کسب و کار به شدت متفاوت به لحاظ فرهنگ و رفتار سازمانی است.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر